Een aantal jaartjes geleden kwam Glorious Peasant uit van Keith Greeninger. Een uitstekende CD, maar vanwege de kleinschalige marketing en de wellicht iets conservatief aandoende productie prijkt een dergelijk klasse album niet eenvoudig boven het gemiddelde uit. Onterecht, want artistiek gebeurt er voldoende, zo ook op deze laatste CD van Michael Tomlinson. Er is hier sprake van een soort onrechtvaardige bescheidenheid. Deze artiesten zijn de dupe van hun eigen beperkt zakelijk inzicht, en als bescheiden privé onderneming primair met hun muziek bezig. Wat ze missen is een nietsontziende manager. Zit ik als consument daarop te wachten? Allerminst, want dit soort charmante cd’s zullen dan beslist al snel hun karakteristieke identiteit verliezen. Ook zal de gemiddelde Nederlandse recencist deze cd gemakzuchtig terzijde leggen vanwege het weinig baanbrekende element. Evenals de consument, want die mist een overdaad aan publiciteit, en twijfelt al snel aan de kwaliteit van de plaat wanneer deze te weinig wordt geduwd. Voor de consument zou het eenvoudig moeten zijn, die hoeft slechts te luisteren, en zijn eigen oren te geloven. Hij hoeft zich na beluistering slechts een vraag te stellen: “Past deze artiest binnen mijn verzameling?” en wanneer hij het antwoord bevestigend kan beantwoorden dan is de aankoop een te verwaarlozen formaliteit.

Wat maakt The Way Out West een beauty van een plaat? Eenvoud, bescheidenheid en vakmanschap. Ik had hiervoor nog nooit van Michael Tomlinson gehoord, en dit is zijn achtste alweer. De laatste jaren is hij gematigd productief. Tomlinson lijkt mij ook beslist geen jachtige persoon, eerder iemand die geniet van zijn werelds bestaan. De teksten zijn veelbetekenend en licht poëtisch. Iemand die plezier beleeft aan zijn omgeving, en geniet van de waardevolle dingen die ons leven met zich meebrengt. Kan me voorstellen dat kritische luisteraar hem als te zoet en lieflijk beoordeelt. Zelf ervaar ik dit niet als zodanig. Akkoord, The Way Out West is een soort folkachtige popmuziek waar ook Dan Fogelberg zijn carrière mee vulde, maar desondanks geniet ik er enorm van, en dat schijnt de bedoeling te zijn. Er zijn voldoende audio fragmenten voor beluistering vindbaar op internet, dus vorm je eigen oordeel, de mijne moge duidelijk zijn.

 

Tekst gedeelte van Wild Horses Run:

I see the earth below me, from a cloudless sky
I think of what I've lost and what I'm never going to find
In spite of all the love around me, I grieve for what I leave behind
I see a shadow moving along the Great Divide
A herd of appaloosas running down the other side
Changing everything inside me, bringing so much back alive